Inclusiviteit
Is inclusie de normaalste zaak van de wereld of een ander gesprek?
Moet ik weer door een jungle van gefronste wenkbrauwen, vooroordelen en overwoekerde regelgeving voordat ik naar binnen kan?
En ik mijzelf moet afvragen of ik het beleidskader wel dek?
Moet ik je aankijken met mijn ogen die blijven zeggen 'doe eens open' of blijkt participeren een fata morgana?
Terwijl alle sterren en manen meedraaien en bestaansrecht geven aan het heelal, waarom kan op aarde dan niet iedereen meevaren en raakt een ander tussen schip en wal?
Want inclusie is geen hokje dat we af kunnen vinken of alle hokjes op je radar hebben omlijnd, maar waar we elke dag aan moeten werken. Dan is het pas van jou en van mij.
Inclusie is niet je schouders ophalen omdat het nou eenmaal zo is. Maar vechten voor daar waar rechtvaardigheid mist.
Inclusie is een plek waar bergen slechts drempels zijn en een ondersteuningsbehoefte een beleidsterm, en een voornaamwoord een woord.
Waar we nummers verruilen voor gezichten en niet zwichten voor één of andere paradox, wetsartikelen niet de oplossing zijn en meer zien dan goede bedoelingen in Pandora's box.
En als je luistert, betekent het dat je betekenis en perspectief biedt.
Dat het systeem lastig is, en jij niet.
Dat je hart telt en er niet met je labels wordt gerekend.
Dat de deur open staat als vanzelfsprekend.
Dus draai je rug naar de rest en spreek luid.
Want dat kleine verschil voor jou, maakt voor die ene persoon alles uit.
- Uit de gedichtenbundel 'En nu echt?' van Bjorn Blom en Alex Panhuizen
Reactie plaatsen
Reacties